Szkicownik Paryski #2: jak tu zarobić, żeby się nie narobić?

Nie tylko temu Panu płacą
za godziny przespane w pracy ;)...

Pierwsza mądrość życiowa polskich 'majstrów' budowlanych, jaką poznałem we Francji brzmiała: 'W robocie nigdy nie śpij na brzuchu!'. Dlaczego nie na brzuchu? - zapytałem naiwnie. Kiedy szef wpadnie na budowę natychmiast zobaczy na twojej twarzy odciśnięte dowody nieróbstwa...

W drugiej odsłonie 'szkicowników' opiszę moje osobiste doświadczenia i relacje moich bliskich znajomych z pracy we francuskich firmach.

Robolem być

Niedawno jeden z moich kolegów zadał mi na fb pytanie 'jak to jest być francuskim robolem?'. Otóż: jest cool! Francuzi pracują 'po włosku', więc najtrudniejsze zadanie to pozorowanie pracy tak, żeby nawet zabezpieczyć klientom widoczne postępy... Do tego socjalistyczne państwo 'daje' takie prawo pracy, które naprawdę nie pozwala na spocenie się na którymkolwiek stanowisku.

A najśmieszniejsze we wszystkim jest to, że szefowie kolejnych firm przychodzą na budowę i ze szczerym podziwem pytają 'jak wy to wszystko tak szybko zrobiliście?'...

Kontrakt budowlańca

Moje kontrakty: 36h tygodniowo – praca od 8-12, godzinna przerwa (midi, rodzaj tutejszej sjesty), 13-17. W kontrakcie miesięcznym 7,5 dnia płatnego urlopu, w kontrakcie rocznym już tylko 30 + 2 dni za pracę w zanieczyszczonym paryskim powietrzu (wiadomo: kury jaj nie niosą, krowy mleka nie dają...).

Aha - w piątek kontraktowo kończę pracę po midi (o 13.00 mam się stawić na stanowisku pracy i powiedzieć wszystkim 'bon week-end!'). Oczywiście pracuję w piątki do 17, a czasem nawet i w soboty, ale to już nadgodziny :).

Co jakiś czas firmie, w której pracuję trafiają się ciekawe zlecenia spoza Paryża. Wtedy zaczyna się 'delegacja', co dla pracownika oznacza: spanie za friko, dojazd za 50%, jeden posiłek dziennie za friko... 

A i tak mam powody do narzekań: na przykład hydraulicy kończą etat w czwartek o 17.00.

I myśl tu o własnym biznesie

Pracownikowi fajnie, ale pomyśl teraz o tych warunkach z punktu widzenia pracodawcy. Tak naprawdę miesięczne urlopy wszyscy wykorzystują w sierpniu – całe firmy lub oddziały firm są zamykane na ten jeden miesiąc na głucho. Nikt nie pracuje, firma nie zarabia, a na wypłaty trzeba mieć...

Sytuację ratują inne czynniki rynkowe: przede wszystkim dwukrotnie większe niż w Polsce średnie marże. Drugim jest solidarność przedsiębiorców, czyli tzw. ceny profesjonalne: niemal wszystko 'na firmę' można kupić taniej niż cena z metki, co pozwala jeszcze bardziej zwiększyć marżę.

A jak jest z podatkami? Osoby prawne obowiązuje podstawa podatkowa 34,43%, ale konkretne stawki dla każdej branży regulują osobne kodeksy. Na przykład restauratorzy są objęci obniżonym podatkiem 15%. VAT (TVA) obowiązuje w dwóch stawkach: 19,6% podstawowej i 5,5% obniżonej (na przykład jedzenie).

Tragedia w jednym akcie

Ale i tak największym wrogiem przedsiębiorcy są związki zawodowe. Nie tylko ze względu na ich polityczne znaczenie, ale też biorąc po uwagę choćby efektywność pracy. Przykład?

Masz w firmie 30 pracowników. Potrzebujesz zatrudnić kolejnego – lepiej od razu zatrudnij pięciu. Dlaczego? Zatrudnisz jednego – natychmiast otworzy Ci w firmie związek zawodowy. Utrudnianie uruchomienia takiego związku jest bardzo surowo karane przez sądy, więc lepiej nie podskakuj.

Jak już masz w firmie związek – natychmiast utworzy on pięcioosobowy zarząd, któremu musisz zapewnić biuro ze wszystkimi mediami i urządzeniami biurowymi oraz zadbać o ciągłość jego funkcjonowania.

Dostajesz w paczce konia trojańskiego: chciałeś mieć pracownika, a tracisz czterech i zyskujesz pięciu nierobów na utrzymanie. Żeby zwolnić takiego 'związkowca' trzeba mu (co do zasady) udowodnić wręcz, że sabotuje działania firmy. Im więcej pracowników w firmie, tym więcej 'związkowców' w zarządzie.

Korporacyjne marzenia

Kilka lat temu poznałem tutaj bardzo miłą pracownicę BNP Paribas, asystentkę dyrektorki do spraw czegoś tam... Od tamtej pory Lee, bo tak się nazywa moja znajoma (cóż za niecodzienne imię, jak na Azjatkę ;) ), awansowała dwukrotnie w swojej firmie. Choć zazwyczaj w korpo awansuje się z firmy do firmy, Lee awansuje za swoją dyrektorką.

Dlaczego? Otóż, powiedzmy – wspólnie reprezentują uśredniony rozmiar C75. Zwierzchniczka Lee jest bardzo cenioną w firmie specjalistką-negocjatorką. Jej przygotowania do ciężkich rozmów wyglądają zawsze tak samo: poleca Lee przygotowanie możliwych stanowisk (BATNA i całej reszty) i odpoczywa, a kiedy już wszystko jest opracowane i przedstawione na briefingowej prezentacji z odwagą rozpina kolejny guzik białej bluzki i rusza na 'negocjacje'.

Lee również nie przemęcza się przygotowaniami: analizy opracowują praktykanci/stażyści, sprawdzają je praktykanci/stażyści z działów księgowego i prawnego, a ona sama jedynie przygotowuje prezentację dla pani dyrektor.

Dlaczego wierzę w te bajki? Ciągle twierdzi, że jest bardzo zmęczona swoją pracą. Ja kiedyś też przez cały dzień musiałem udawać, że pracuję – nigdy więcej nie przeżyłem równie męczących 8 godzin.

Produkcja dzieci: próg opłacalności

Jak w każdym państwie socjalistycznym, tak i tutaj najlepsze 'fuchy' to te, w których płatnikiem jest urząd. A we Francji można nawet tak zakombinować, żeby nie pracować, zarabiać, mieć niezłe mieszkanie i nawet nie płacić podatków. Jak? Ano wystarczy uruchomić taśmową produkcję dzieci, bynajmniej nie 'na mięso'.

Kiedyś, kiedy jeszcze Francja miała normalnego prezydenta ;) państwo wspierało rozwój demograficzny, pozwalając stanąć młodym rodzinom 'na nogi' dzięki 'dopłatom' na pierwsze i drugie dziecko (i na tym koniec). Dzisiaj wyprodukowanie trzeciej sztuki daje 'dopłaty' przekraczające SMIC (wynagrodzenie minimalne), czwarta sztuka = 2x SMIC.

Kończy się to tym, że nie tylko nie warto podejmować pracy, ale wręcz 'nie wolno' jej szukać, gdyż ewentualne zatrudnienie powoduje utratę wszystkich przywilejów i zmniejszenie realnego miesięcznego przychodu...

-

BTW: Polacy również sporo skorzystali z Francuskich zasiłków... Nie tylko współcześni kloszardzi, ale i cały naród: Lelewel, Mickiewicz czy Słowacki (jak i cała 'wielka' emigracja) po powstaniach pobierali od przychylnego nam rządu francuskiego pensje. Kiedy Francuzi zrozumieli, że 'nasi' wydają wszystko na wino, dziwki i karty – cofnęli wsparcie. 

Co ciekawe najlepiej poradził sobie w tej sytuacji Juliusz Słowacki, jeden z lepszych inwestorów francuskiej giełdy tamtych czasów...

-

Wspólny mianownik

Szukając jakiegoś podsumowania dla powyższych moich wypocin nie mogę się opędzić od myśli o całkowitym braku etyki pracy we Francji. Z drugiej strony coraz bardziej rozumiem wszystkie te kiyosakowskie idee rentierstwa, semi-retirementu etc. Pozorowana praca nie przynosi efektów, co za tym idzie nie przynosi też satysfakcji; a pracując ciężko żywi się tutaj bardziej nierobów niż własne dzieci...

Za tydzień napiszę jeszcze trochę o tym jakich 'Francuzów' kształtuje socjalistyczne państwo - akurat od kliku dni pracuję w placówce wspierającej młodych i imigrantów w 'poszukiwaniu' pracy...